Akdenizli Gençler "Göç"ü Konuşuyor

Sarı Tutukevi’nde Somalili, Eritreli, Sudanlı, Etyopyalı kadın göçmenler “Özgürlük! Kapıları açın – biz suçlu değiliz” çığlıkları atıyor; Avrupa Konseyi ağır tutukluluk koşullarını kınıyor, değişen bir şey yok.

Abshir Somali’den Kenya, Uganda, Sudan ve Libya üzerinden çölleri, denizleri geçerek Malta’ya vardığında yakalandı, tutuklandı, şimdi serbest, yolları güzelleştirme işinde çalışıyor; karısını ve çocuklarını yanına alma hayalleri kuruyor.

Af Örgütü, Romanları yerinden etmeyi öngören “Göçebeler Planı”nın askıya alınmasını, kamplardaki Romanların sürece katılmasını ve konut haklarının garantiye alınması gerektiğini savunuyor.

İtalya “göç”ü durdurmak için Libya ile gizli müzakereler/anlaşmalar yapıyor, karaya ayak basanları sertleşen devlet politikalarıyla kontrol altında tutuyor ya da sınır dışı ediyor.

Fransa’da Müslümanlar için Helal pazarı büyüyor, siyasetçiler, Sarkozy dahil Müslüman kitleyi “oy” olarak önemsiyor.

Fransa’da vatandaşlık alma bile yeterli olamayabiliyor, yeni ve sert koşullar göçmenler için hayatı giderek zorlaştırıyor; etnik istatistikler de ihtilaf konusu.

Göç derneklerinin çalışmalarına rağmen Faslılar gemilerle İspanya’ya gitmeyi canları pahasına deniyorlar; İspanya göçü önlemek için sert önlemler almış durumda.

Paraguay’dan Oscar, Gine’den Habib göç yolculuklarını ve Barselona’daki göçmenliklerini, kalabilmek için İspanyolca öğrenmeyi, evlenmeyi anlatıyorlar.

İspanya hükümeti “Afrika Planı” ile “göçmen sorunu”nu gelinen ülkeye parasal yardım yoluyla geri gönderilenlerin kabulü üzerinden çözmeye çalışıyor. Ülkede “öteki”ne karşıtlık artıyor.

Fas İnsan Hakları Derneği’nden Yaâcoubi İspanya’ya giden Faslı kadınların küçük çocukları olması şartı ile işe alınarak, Fas’a dönmelerinin garantiye alınmasını “insanlık dışı” buluyor.

Cezayir zengin bir ülke olsa da, 20. yüzyılın başlarında sömürgecilik nasıl yerli Cezayirlilerin Fransa’ya toplu göç etmesine yol açtıysa, bugün de dışarıya göç veren bir ülke olmaya devam ediyor.

Avrupalılar Tunuslulara, Tunuslular da Avrupalılar aşık oldukça göç yasallaşıyor; göçün istihdam dışı nedenlerle de olabileceğini Asma, Saida ve Leyla’nın hayatları da gösteriyor.

Göç bir takıntı aynı zamanda; yola çıkıyorlar, ulaşamıyorlar, ölüyorlar. Ulaşabilenler gururlu, İtalyanca artık statü simgesi, kültür değişiyor, köydeki dil okulu İtalyanca meraklılarıyla dolu.

Topraklar el değiştirdikçe, emek piyasası kötüledikçe, işsizlik arttıkça Mısırlı gençler geleceği Avrupa’da, en çok da İtalya’da arıyor; artık anavatan insanın haysiyetiyle yaşayacağı bir ülke.

Avrupa’dan gelen göçmene kapı açık, Doğu’dan gelene kapalı. Kaçaklık, düşük ücret,emek sömürüsü, en kötü koşullarda barınmak,hukuksuzluk, insanca yaşayamamak, “misafirhanelere” kapatılmak, hatta ölmek demek…

Türkiye, Mısır, Tunus, Cezayir, Fas, İspanya, Fransa, İtalya ve Malta’dan göçmen hikayeleri yaygın medyanın yarattığı olumsuz algıyı kırıyor.