hukuk gündemi

Başbakanlık uçağında 10 Ocak Çalışan Gazeteciler günü dolayısıyla Başbakan gazetecilere sürpriz yapmış. Birlikte "gün" kutlamışlar ve pasta kesmişler... Acaba pasta muzlu muydu yoksa çikolatalı mıydı?

Madem ki "ileri demokrasi" var... Mahkemeler, mülki idari amirlikler ve diğer makamlarca verilmiş "yasaklama kararlarını" ve "yasak" yayınların hangileri olduğunu bilmek istiyorum. Fena halde merak içindeyim!

ODTÜ Yönetimi, öğrencisine sahip çıktı, kolluk güçlerini kınadı. Çok onurlu bir tavırdı ama kıyamet koptu. Karşı çıkış, turnusol kâğıdı gibiydi ve akademi dünyasının kendi halleri görüldü.

İç hukuk mevzuatımızda "yasa" yapılması zorunludur. Böylece gazetecilerin belgeleri ve haber kaynakları üzerindeki denetimin güvenceye kavuşması sağlanacaktır. Aksi takdirde, soruşturma makamları, gazetecilerin tüm haberlerine, bilgilerine, belgelerine ve haber kaynaklarına el koyabilir.

Türkiye'de gazetecilerin haber kaynaklarının gizliliğinin korunmasını güvence altına alan yargısal denetim yolu veya yasal düzenleme yoktur. Eğer yasal düzenleme yoksa basın özgürlüğü ihlal edilmiştir. Türkiye'deki durum budur.

Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi Hakimi Işıl Karakaş, AİHM kararları ve bu kararlar karşısında ülkelerin durumunu anlatırken yaşadığımız topraklar üzerinde ifade özgürlüğü konusunda ne kadar fakir olduğumuz da ortaya çıktı. Strasbourg'dan Türkiye iyi gözükmüyor.

Kanuni Sultan Süleyman hakkındaki "Muhteşem Yüzyıl" dizisi için Başbakan bile olsa yapılan kınamalara ve sanat ve ifade özgürlüğünü ihlal eden herkese karşı, bu diziyi savunmak ifade ve basın özgürlüğünden yana olanların görevidir.

Devletsen eğer, öldürmeyeceksin. Devletsen eğer, kendi egemenlik alanın içinde herkesin yaşam hakkını koruyacaksın.

Ölüm cezası savaşta / barışta ayırımı yapılmaksızın her koşulda kaldırılmıştır. Su, tersine akmaz.

Ulusal güvenliğe yönelik endişeler insan haklarını kısıtlayınca devlete ve hükümetlere karşı suçlamalar hakkındaki yargılamalar, gizli ifadelere, çapraz sorguya tabi tutulmayan gizli ifadelere dayandırıldı ve gizli tanıklarla itham edilen sanıkların yüzleştirmelerinden vazgeçildi.

Yasalara aykırı görülse bile hukuksal olan, siyasal olsa bile hukuka, adalete ve hakka uygun olan taleplerin ve sorunların çözümü için Türkiye'nin cezaevlerindeki açlık grevlerine duyarlı olunması ve yaşam hakkının korunması hepimizin görevidir.

Bosnalılar dünyanın gözü önünde ve Avrupa'nın tam göbeğinde çıkan savaşta sistematik bir soykırıma tabi tutuldu, öldürüldü. "60 yıllık barış" veya "savaşsız 60 yıl" gibi atıflar yapılan Nobel Barış Ödülü'nün tam ortasında Avrupa Birliği duruyorsa, bir yanda da Srebrenitza Katliamı duruyor...

2012 yılı İlerleme Raporu'nun ana hatlarıyla ifadesi şudur: Türkiye'de ifade özgürlüğü alanında belirgin bir ilerleme sağlanamamıştır.

Bilerek ve isteyerek uygulamalarla yaratılan bugünkü ortamda, Türkiye'de herkesin ifade özgürlüğü hakkı önüne konulan sınırlandırmalarla, cezalandırma tehdidi ve ceza davalarıyla gerçekleştirilen oto-sansürdür.

Başbakan ve AKP'nin basına yasak koymasının kabul edilebilir bir yanı yoktur. Ama, buna inanıyor ve iktidardaki parti olarak kendi inanışlarına uygun davranıyorlar. Hükümet "Yok böyle 25 kuruşa simit" diyor. İster beğenin ister beğenmeyin. Simit, artık pahalı.

Hiç kimse neden ve neyle suçlandığını bilmiyor ve soruyor ve sorularına yanıt alamıyor. Bu durumda bu günkü olağanüstü yargılamalardan vazgeçmeyenlerin yarattığı yargılamalara hâkim olan hukuk ve zihniyet, aslında hukuka aykırıdır.

Ankara mahkemeleri ve Bakanlar Kurulu kararıyla bugüne kadar 453 kitap ile 645 gazete, dergi, broşür ve pankart hakkındaki yasaklama kararının sürmesi için Ankara Emniyet Müdürlüğü Savcılığa başvurmuş.

Mahkemeler, diğer bütün kamu kurumları gibi, eleştiriden ve denetimden muaf değildirler. Özgürlüğü kısıtlanan kişiler de, bu alanda toplumun diğer bütün üyeleriyle aynı haklardan yararlanırlar.

Müşfik Kenter, oyunlarında insanın gözünün içine bakardı. Siz öyle hissederdiniz, öyle hissettirirdi. Sahnedeydi, ama yanı başınızdaydı sanki. Birlikte, tiyatro oyuncusu olmuşsunuz.

Birinci çözüm: Tutuklu öğrencilerin tutukluluk halleri kaldırılmalıdır. Bu akademisyenlerden beklenemez, ama özgürlükler için etkili olmaları beklenir. İkincisi: Üniversiteler öğrencilerine sahip çıkmalıdır. Bu beklenebilir bir umuttur.