hukuk gündemi

12 Eylül’ün 33. yılında geride kalan aileler 12 Eylül’ü 33 hikayede anlatmış. adı “Keşke Bir Öpüp Koklasaydım”. Bu kitabın yaratıcıları Eylem Delikanlı ile Özlem Delikanlı. Her ikisini de çok teşekkür ediyorum.

Ayıp saydıklarınızı herkes ayıp saysın! Yasa koyucunun böyle bir kanun çıkarma yetkisi mi var? Onca hukuksuzluğun, ayrımcılığın ortasında “ileri demokrasi” havarileri olarak herkesin özel yaşamına karışmayı devlet görevi mi sayıyorsunuz?

Basın özgürlüğü bir dirhem varsa bile; varlığını ve serbestisini, sahibinin sesi için sanayicisi ve onun da sahibi olan hikmet-i hükümet bilir.

Devletler, gazetecilerin etkili biçimde korunması için bir “demokratik” sistem inşa etmelidir. Ama “ben devletim tehdit ederim, hakaret ederim” diyorsanız eğer; açıkça deyin de bilelim.

En çok sıkıyönetim davalarını yazdı. Sıkıyönetim muhabiriydi. Alfabenin (A) harfinden (Z) harfine kadar ne kadar “örgüt” davası görülmüşse, en çok bu davaların sanıkları tanırdı gazeteci çilli kızıl saçlı kızı.

Anayasa çalışmalarının durumu ortada! Demokratikleşme paketlerinin Meclise getirilmesi ise demokrasi geliyor demek değil. Üstelik her demokratikleşme paketi yeni sorunlar ve yeni tartışmalar demek, çünkü hep böyle oldu.

Aydınların toplumsal işlevi bilgiyi yeni bir güce dönüştürmektir, düşüncedeki enerjiyi insanların hizmetine sunmak ve özgürleşmelerinin önünü açmaktır.

Kanunları yapma yetkisini elinde bulunduran kanun koyucunun ürettiği kanunların denetimi, demokrasi ve insan haklarıdır. Bir başka deyişle siyasal iktidarın canının istediği her kanunu çıkarma hakkı yoktur.

Yüzyılın en karmaşık sorunları artık “savaş” yoluyla çözülüyor. Kanla yıkanmış, insan derisiyle kaplı uluslararası Sözleşmeler ise artık katliamları önleyemiyor.

Adalet Bakanlığının Barolar üzerindeki vesayet ve denetimi tamamen kaldırılmalıdır. Aksi takdirde yıllar yıllar sonra karşımıza çıkacak olan sorunlar vardır.

Ceza davaları öç almak için açılmaz. Ama anlaşılan Ergenekon davası birileri için “hukuki hesaplaşma” yeriymiş. Hem de “Cumhuriyet tarihinin en büyük ” hesaplaşma arenasıymış da biz bilmiyormuşuz…

Gezi Parkı gösterileri sırasında yapılan yayıncılık, medyanın gerçek yüzünü bir turnusol kâğıdı gibi ortaya çıkardı. Medya sustukça, halk reddetti. Başbakan, konuştukça halk isyan etti.

İmar planları yörenin bugünkü durumunun, olanaklarının ve ilerdeki gelişmesinin gerçeğe en yakın şekilde saptanabilmesi için yapılacak araştırma ve anket çalışmaları sonucu elde edilecek bilgiler ışığında hazırlanmalıdır.

İfade özgürlüğü yok, demokrasi özgürlüğü yok. İsterseniz tersinden okuyun demokrasi yok, ifade özgürlüğü yok. Bundan böyle “direniş”in adı, sivil itaatsizlik eylemlerinin pusulasıdır.

Kriz durumlarında gazetecilerin çalışmalarına yapılan her türlü müdahale “istisna” olmalıdır. Asıl olan kural uluslararası insan hakları belgelerinde yer alan koşullara uygun olarak gazetecilerin görev yapmaları sağlanmalıdır.

İşte bu ahval ve şerait içinde dahi vazifen, Gezi Direnişinin haysiyetini korumak, muhafaza etmek ve onurunu kurtarmaktır.

Hem mahkeme kararı ve hem de Susurluk Raporu gösterdi ki; Devlet adına bir suç işlenmişse, bu sırdır açıklayamam diyemezsiniz. Çünkü ilke şudur: Hukuka aykırı eylem sır olamaz.

Devlet Sırrı Kanunu Tasarısına göre devlet sırrının süreleri nedir ve nasıl belirlenecek?

Ülkemizde yasal düzenlemeler “bilgi edinmenin” sağlanması yerine sınırlandırılması esas alınarak yapıldığından, bilgi edinme hakkı kanunlarla engellenmiştir. Bilgi edinme hakkının etrafı duvarlarla çevrilidir.

Toplumsal bilgilenme hakkı demokratik toplum düzeninin olmazsa olmaz koşulu olan ifade özgürlüğünün, gerçekleri öğrenme hakkının benimsenmesi ve uygulanmasıyla mümkündür.