bianet'te Stajyer Olmak

Gazeteciliğin idealize ettiğim taraflarını çok güzel bir ofiste deneyimleme imkanı bulduğum için kendimi çok şanslı hissediyorum. Aynı zamanda önerilerimi haberleştirip farklı sorunlara görünürlük sağlayabildiğimi hissediyordum, bir stajyer olarak bunu yapma imkanımın olması çok anlamlı ve değerliydi.

“Gazetecilik her zaman rahatsız hissetmektir.” Gazetecilik, buna rağmen devam edebilmeyi öğrenmekten, rahatsız olduğun konuları anlatma dürtüsünü konforundan üst sıraya yerleştirebilmekten geçiyormuş.

İlk haber, ilk heyecandır ama ben bianet’te yaptığım her haberde aynı heyecanı duydum. Bunun en büyük nedeni ise bianet ekibi.

Bana soru sorma rahatlığını, istediğim haber üzerine çalışma özgürlüğünü veren, okul sıralarında “sektörde gazetecilik sizi hayal kırıklığına uğratacak” sözlerinin aksini kanıtlayan bianet’e teşekkür ederim.

Etrafımda dönüp duran dünyada yaşanan haksızlıklar, atılan sloganlar ve hikayelere başka gözlerle bakar, başka kulaklarla dinler oldum. Her habere çıktığım gün ben başka bir iş yapamam dememe neden oldu.

bianet stajyeri yapmak istediği haberi kendi bulur.

bianet’te siz kendinize güvenmeseniz de herkes yapabileceğinize olan inancını belli eder. Fikirlerinize önem verir, onları nasıl daha iyi haberleştirebileceğiniz üzerine yol gösterirler. Yeter ki haber yapma isteğinizi belli edin.

bianet’te, eğer peşine düşerseniz, kendi haberini kovalayan bir muhabir, gazeteci olursunuz. Buraya geldiğinizde ne yapmak istediğinizi, hangi konularla ilgilenmek istediğinizi açıkça söylerseniz, yönlendirilirsiniz.

Kadın odaklı, LGBTİ+ odaklı ve hayvan odaklı haber nasıl oluşturulur, haberde barış dili nasıl kurulur gibi birçok ilke ve tekniği kavrayıp pratiğe dökebilmek amacıyla başladığım bu stajda, beklentilerimin dışında da birçok şey kazandım.

Üniversiteden mezun oluyorum, artık “diplomalı gazeteciyim”. İleriye dair planlarım ise ortamdan kaynaklı karmaşık. “Gazetecilik mesleğinin bu kadar tasfiye edildiği” dönemde benim gibi genç gazeteci adaylarını zor günler bekliyor.

bianet’ten şimdilik ayrılıyorum, gelecekte burada çalışma umuduyla…

Şüphesiz burada çalışanlar sayesinde bir sürü şey öğrendim. Sadece Türkiye’ye ilişkin değil; Türkçe, Kürtçe ve hatta İngilizce alanlarında bile.

bianet’teki çalışma koşulları, çalışanların sendikalı olması gibi birçok özelliği başka kurumlar da örnek almalı. Böyle bir kurum daha bulmanın zorluğunu bile bile sektörde nasıl yer bulacağını düşünen bianet mezunu olarak yalnız olmasam gerek.

Tam dört hafta. Yirmi dopdolu iş günü. Demokrasi nöbetlerinden kalma Taksim Meydanı’ndan Cihangir’e oradan Faik Paşa’ya yürüyorum. bianet ofisinde yazlar sıcak, nemli ve neşeli.

bianet stajıma kadar, ben sadece çeviri yapabilirim diyordum. Yaratamam, yaratılanı çeviririm. bianet bana yaratmayı da öğretti.

bianet'te herkes sizin kendinize güvendiğinizden daha fazla güveniyor size. Bu da bir sorumluluk yüklüyor stajyere. Sonrası, haber yapmak üzere yollara düşmek olarak gelişiyor zaten.

Hangi gazeteciyle konuşursanız konuşun, size söyleyecekleri tek bir şey vardır; “Gazetecilik, sevmezsen yapabileceğin bir iş değil.” Ben bianet’ten önce gazeteciliği seviyordum, şimdi aşığım.

Yersiz bir kişiyim. Almanya’da ve başka ülkelerde doğup büyüyen binlerce kişi gibi iki arada bir derede kalan bir yersiz. Ne Türk, ne de Almanım. Her yerde yabancı.

bianet stajımızı Cumartesi Anneleri mücadelesi, Erdem Gül ve Can Dündar ile bitirmek Volkan ve benim için çok özeldi. Yan yana oturup bu anın haberini yetiştirmeye çalışmak unutamayacağım bir anı olarak kalacak.

Cevabı başta veriyorum: Hayvanların ve onlardan elde edilen ürünlerin dışında her şeyi yiyip içtim; hayvanların kendine ait bedenleri dışında her şeyi giydim.