Nexwe rondikên ku edebiyat dide barandin, ji yên ku jiyana derveyê edebiyatê dide barandin pirtir in. Û derya ne ji avê, lê ji rondikên xwendevanan ên li ser evîndar û delodînên edebiyatê çêbûne?

Pirtûka ku bi pênûsa bîranînên Yaşar Xanimê ya demên zor rê nîşanê mirov dide, hem şahid e hem jî mirov dike şahid.

Erê lo… Wexteyek em û firtone hevalên hev, em û bahoz aşiqên hev bûn. Sehne wiha ebedî, jiyan wiha formalîte nebû. Hesta” em ê îro çi bikin?” me ji nav livînan dipekand, eyneyan rûyên ronî nîşanê me dida, riyên nû, şiverêyên pak û nazik…

Erê çav ji çavan şerm dikin. Baş e ku şerm dikin. Lê xwezî carna şerm nekirana, ewqas nazik, kubar û zarîf nebûna.

Ji bo me çarmix, ji çar perçeyan jî tê. Heta çar perçe nebin yek, dê çarmix, çar mîxên xwe ji dil û bedenên aşiqên yekbûyînê kêm neke. Dê Golgota tim li pey me be, çarmix tim li ser milê me… Ne yek, ne dido.. Çar mix.

Pêşewa ye ew, Pêşewa… Digere li dil, digere jidil. Dil e ew, dil. Nizane sekin çî ye, li pey xwe namêzîne, ji ya xwe nayê xwarê…

Destê mirov ji helbestê nebe jî, digel xumexum û zimezima li nêv dinyayên jinîtiyê, desmalek spasiyê diçe ba helbestvana hêja. Dê bi tembûra dilê jinên bibask û perwaz, ev helbest bigihîjin roj û şevên dilgeş û bimiraz…

Lew çûyîn, rewşek fizîkî ye. Dema em dibên çû, behsa perçebûnekê dikin, behsa şûrek ku rastiyê ji nîvê wê de wê dibire...

Îja du pirtûkên helbestên kurdî hebûn ku “bi kirasên xwe” di fuarê de bi hev re gihîştin ber destê xwendevanan: "Kirasê Mar" û "Kirasê Heyvê"... Mar û Heyv ji hev pir dûr bin jî kiras heman kiras e, lê helbet ji bo ku yê mar bi çavan tê dîtin rasttir e, lê yê heyvê jî heye, ne?

Min di gotara xwe ya bi sernavê “Welatê gerok” de gotibû; Welat êdî di qutiyek kargoyê de ye û digere, nema disekine… Ew, xwediyê vê helbestê dibêje; "li benda hestiyên min nemîne ku ji bo te post bikin (bişînin).

Bes ev şewqe, ev şewqeyê li ber derê girtîgehê sîpergirtî, heta bêjî serbilind û wêrek e. Çend sed gulleyên nemerd li Şengalê û li derên din li dora wê zivirîne, tenê ew dizane. Lê nabêje, fortan nake. Ev şewqe, ew şewqe ye lewre, yê şêrê welatê xwe, Evdirehmanê kurd e.

Em bi wê re li erdê dikevin, sed car, hezar car. Lê her carê hişkeling radibin ser xwe û bi kesî nikaribin jî bi xwe dikarin!

Ku di şûşeyê de behr hebe, di masîdankê de çima nîne? Qey masiyên kedîkirî behr û avê jî winda dikin, an jî kedîbûyîn behr û ava wan jî ji wan distîne û wilo dike ku ava ku tê de ne jî êdî ne av e. Ji ber ku av, êdî ne av e, masî jî êdî ne masî, yanî ne zindî ne!

Te navê min li xwe kir çî ye îja? Kîjan masiyî ev helbest nivîsiye, kîjan ez, kîjan hubr? Jixwe ya ku li jor dibêje; “masî bi qeyîkan ji Dîjleyê derbas dibin” jî hingê li zindanek hezar û pênc sed kîlometro ji Dîjleyê dûr bû. Çawa dît, çawa got, kes nizane…

Ne Pavlov, ne jî kûçikên wî ne li dûr in. Em nebînin jî di dorpêça wan da ne. Lê kûçik û Pavlovên niha û wiha, nakin bi neynûka Pavlovê navborî, em vê jî jibîr nakin.

Bi rastî jî çî ye m’eneya Îthakayê? Piştî ku em bi kalepiriyê vedigerinê û dibînin ku Îthaka; ne welatê me ye, ne jî Îthakaya xeyalê me ye, em êdî kî ne?

Ders û derd, cara ewil wiha gihîşt wateya xwe ya rastîn…Te çi kir, çawa fam kir, di wê wexta tenha û bêkeys da ey derszan û derdzanê ebedî!

Dinyaya ku bi beden û xeyalên zarokên Rojavayî, Cihû û Filîstînî di nava xwînê da maye, ber bi zivistanek xedar de diçe û mezintiya kujer, kar û pereyan dide ser hev...