Cumartesi sabahı piyano kursuna gitmek için yürüyorum. Ana caddedeki halk ekmek kulübesinin önünde bir kadın elinde bir torba ağlıyor. "Lütfen" diyor, "Bir tane ekmek, sadece bir ekmek, başka bir şey istemiyorum" sonra eliyle gözyaşını siliyor.
"Git, muhtardan kağıt al"
Görevlinin "olmaz" diye bağırtısı sokağı inletiyor. Kadın tekrar söze başlıyor "Evde çocuklarım aç, ben kendim için istemiyorum, kocam çalışmıyor bir tane ekmek lütfen." Bu sefer görevli "Git muhtardan kağıt al, bedavaya ekmek alırsın hem parada veriyorlar…", kadın "Gittim, vermedi…" diyor.
Okulda
Okulda bir arkadaşla konuşuyorum. "Bu sene bitsin büyük ihtimal memlekete geri döneceğim, babama destek olmalıyım" diyor. Sonra başlıyor anlatmaya. "Babam, annem ve üç kardeşim orada, biz dört kardeş burada; iki ablam, bir ağabeyim, bir de ben. Ablamlar çalışıyor, ağabeyim hafta sonları çalışıyor. Ben yük oluyorum. Zaten memlekette de iş yok. Buradakiler bana mı baksın, bizimkilere para mı yolasın?" Ben diyecek bir şey bulamıyorum.
Çocuklar çalışmak zorunda kalıyor
Her gün insanlar işten çıkartılıyor, dükkan kapatıyor. Sonra elde avuçta bir şey kalmıyor. Kimse iş vermiyor, gündelik işler para kazandırmıyor. Sonra çocuklar okulu bırakıyor. Çalışmak zorunda kalıyorlar. Geçinmek gerek, eve en azından ekmek girmeli, diyorlar. Babalar karşı çıkamıyor. Ne kadar parasız dense de çocuk okutmak zor zanaat. Biliyorlar. Anneler çocukların istedikleri bir çikolatayı alamıyorlar. Çünkü ceplerinde sadece ekmek almaya paraları var. Bahanelerle geçiştiriliyor çocuklar. Okula gidilirken istenilen birkaç lira bile fazla geliyor babaya. Çünkü yok.
Kriz halka uğradı
Üniversite mezunları iş bulamıyor. İnsanlar sokaklarda "İşsiziz" diyerek krize karşı yürüyor! Sonra başbakanımız çıkıyor " Hamdolsun kriz bize uğramadı" diyor. Doğrudur, size uğramamış olabilir. Ama halkınıza uğradı. Halk aç ve işsiz. Halk yoksul. İnsanlar yemek yemeye bile para bulamıyor. Ve biz hâlâ "hamdolsun" diyoruz. Karnımız bir lokma ekmekle doydu diye mi, birazcık ısınabildik diye mi? Devletin görevi bizi insanca yaşatmak değil mi? Evet. Yaşıyor muyuz? Hayır! Peki, biz bu halimize hâlâ hamdolsun mu diyoruz? Evet…
Küçük bir hatırlatma: Tilki bir gün kuş yakalamış. Tilki kuşu ağzında tutuyormuş. Kuş demiş ki "Tilki kardeş, sen beni yakaladın da beni verdiği için Tanrıya şükrettin mi?" Tilki kuşun dediğini doğru bulmuş ve tam şükretmek için ağzını açarken kuş uçmuş. Kuş tilkiye dönmüş "Bundan sonra önce karnını doyur, sonra şükret" demiş... (DT/TK)
* Deniz Türkeş, 16 yaşında.
