CHP’nin AKP’den farkları, benzerliklerinden çok daha fazla elbette. Öte yandan, ekonomik politikası neo-liberal olan CHP iktidarında daha fazla politik özgürlüğümüz olacak olsa da, gelir adaletsizliği sürecek.

Kuzey İrlanda deneyimi din etmeni, özerklik, çatışma yoğunluğu gibi noktalarda farklılaşırken grup tutkalı, tarafların tanışıklığı, demokratik siyasetin yolu, barış anayasası, silahsızlanma, birarada yaşama koşulları, barış ekonomisi gibi konularda benzeşiyor.

Savaş bir tarafın bir tarafı yenmesiyle bitemez; çünkü bu, olanaklı değil. Düzenli ordunun yapabilecekleri kısıtlı. Savaş ancak iki tarafın da savaşarak acılara acı eklemekten başka bir sonuç alamadığını fark ettiğinde bitecek.

Acaba duyarlı olduğum için değil duyarlı olmadığım için, vicdanımı rahatlatmak için mi paylaşıyorum bu fotoğrafları? Hani diğer çocuklara duyarlılık? Yaşayanlara yeterince değer vermediğimiz için mi ölümler artıyor?

Uruguay’ın Geniş Cephesi’nden ve Syriza’nın Frankestein’laşmasından öğreneceğimiz neler var? Seçim zaferleriyle coşmakta sakınca yok ama sonrasındaki icraatları görmeden aşırı umutlar beslememek gerekiyor.

Gezi Tartışmaları: İsyanın Dünü, Bugünü ve Yarını geçmişin muhasebesini değil geleceğin direnişlerini tartışmaya açıyor. Kitabın Gezi’yi küresel direnişler ile ilişkili olarak ele alması da artılarından biri olarak beliriyor.

Katliamları halklar yapmaz; faşistler yapar. Israrla tersi iddia edilse de, gerçekte, faşizmin ulusu yoktur. Bir Sırp faşistiyle Boşnak faşisti arasında büyük farklar bulunmaz. Yahudi Soykırımı’nı da Almanlar değil Naziler yapmıştır.

Eduardo Galeano Galeano, hayata Uruguay açısından değil, ‘asi kıtanın’ bütününden baltığı için hem zengin bir içeriği işliyordu hem de halkların kardeşliği ülküsünün ısrarcı bir savunucusu olarak karşımıza çıkıyordu.

Çağlayan’da onların eksikliğini gördüm, barış psikologlarının eksikliğini... Yalnızca onların mı, müzakere uzmanları da yoktu orada. Adalet de yoktu...

“Nasıl bir sosyoloji?”, “hangi sosyoloji(ler)?” ve “neden bu sosyoloji?” gibi sorular ise, çoğunlukla yanıtsız kalır. Prof. Dr. Kerim Edinsel’in "Sosyolojik Düşünme ve Çözümleme 1" adlı kitabı, bu boşluğu doldurmak için birebir.

Özgecan Aslan cinayeti, yalnızca bir kadın cinayeti değildir; aynı zamanda, özel üniversitede okuyan Dersimli, Alevi ve yoksul bir psikoloji öğrencisinin vahşice öldürülmesine karşılık gelir.

Toplumdaki farklılıkları yoksayan bir barış, ana-akım barış psikolojisinin temellerini oluşturabilir; ama eleştirel bir psikoloji, birbirine benzeten bir barışa değil, birarada yaşama olasılığına vurgu yapan bir barıştır.

Biz Taksim, devlet Yenikapı diyor. Biz de, diyalog yanlısı olduğumuz için, “Sultanahmet diyoruz” der, yüzbinler Sultanahmet’e ulaşabilmişse, mitingin ardından “şimdi Taksim’e çıkıyoruz” denir; Taksim yine zorlanırdı.

Emine Erdoğan’a yazarı Moghaddam tarafından armağan edilen "Diktatörlüğün Psikolojisi" kitabı, sanılanın tersine, Türkiye’deki demokratikleşme mücadelesine destek olmaktan çok köstek olabilecek nitelikte.

Gezi zorla boşaltılınca, kimi çapulcularda moral bozukluğu olmuştu. Bu da, onun bir benzeri. Oysa iyimser olmak için başka nedenler de var: Devrildiklerinde, Tunus diktatörünün ve Hüsnü Mübarek’in oyları, % 90’lardaydı. Ama yenildiler.

Geziciler açısından enseyi karartacak bir şey yok. Hiç bir parti Gezi'yi temsil etmiyordu. Gezi, partilerden bağımsız olarak ortaya çıktı.

"Deney"in "bize katkı sunan" bir film olduğunu rahatlıkla söyleyebiliriz. Üstelik, ‘Deney’in aynı zamanda bir politik psikoloji filmi olduğu unutulmamalı.

Demokratik bir ülkede halkın açıklamaları, başbakanın açıklamalarından daha ‘önemli’dir. Gezi, bize bunu anımsattı; sonrasında unutanlar için, Gezi’den daha da kitlesel olan Berkin Elvan’ın cenazesi, bunu iyice hafızalara kazıdı.

Amerikan Güzeli, psikanaliz açısından da, genel psikoloji açısından da, yorumlamaya açık noktalarla dolu.

Kent hareketleri mücadelesi, sosyal psikolojik olarak, kontrol ve özgüven üzerindeki bir denge oyununa karşılık geliyor.