Bildiğimiz İstanbul ve İzmir, 1955’in bir eylül vakti bitti. O gün kiliseler cemaatsiz, sokaklar kahkahasız, mezeler lezzetsiz, taş evler sessiz, şehirlerin ruhu öksüz kaldı.

Gece yarısına doğru artık gazdan perişan olduğum bir an yine öğrencilerim koştu yardıma; bir ara sokak başında yerde otururken buldular beni... Talcid’li solüsyon ve suyum tükenmişti.

Gezi Direnişi akademia için bir turnusol kâğıdı işlevi gördü. AKP hükümetinin biçimlemek için büyük çaba sarf ettiği üniversitelerde iktidarın akademisyenleri ve özgür akademisyenler birbirinden net bir şekilde ayrıldı.

Gezi Direnişi gibi Türkiye’nin siyasal ve toplumsal tarihinde bir dönüm noktası olacak bir tecrübe üzerine iktidara yakın düşünce kuruluşlarının dezenformasyon yapmaması beklenemezdi. İlk ataklardan biri Stratejik Düşünce Enstitüsü’nden geldi.

“Astığım astık kestiğim kestik” hükümdar; “Sözümü dinlemeyenlere burada nefes alacak yer yok”u göstermeye başlamış. Bir gün tutmuş şimdi Gezistan olan ülkedeki ağaçları söküp oraya beton yığını yapmaya karar vermiş.

AKP’nin bu süreçteki beceriksizliği ve çektiği tepkiler, iktidarın saldırganlığını arttırıyor. AKP siyaseti sokaklarda bitirme peşinde olabilir. Ama böyle bir tercih önce kendi acziyetinin kabulü ve iktidarının sonudur.

Başkaldırılar ve tüm devrimler, kolektif eylemliliğin en önemli öğesi olan dinamizmi, bilinemezliği ve değişimi içinde barındırır ve sonuçları itibari ile de belirli bir çerçeveye oturtulması mümkün değildir.

Çok savaştık, yıllardır militarist propagandaların elinde esir olduk, şimdi kibri, öfkeyi bir kenara koyup barış için beraber çabalama vakti.

Bursa’daki faşizan grupların etkinliğini anlamak için hem toplumsal formasyona hem de ekonomik ilişkilere bakmak şart. Rant ve kar paylaşımı telaşı, kendini taraftarlık-Türklük-erkeklik kategorileri üzerinden gerçekleştiriyor.

AKP eski resmi ideoloji yerine kendi “makbul milliyetçilik” anlayışına uygun yeni bir resmi ideoloji inşa diyor. Bunu yaparken de yakın tarihi yeniden yazıyor; güç paylaşımını ve rolleri yeniden tanzim ediyor.

Sokak/gündelik yaşam ile sanat ve kuramın bağlarını sol bir perspektiften yeniden güçlendirmeli ve tanımlamalıyız. Aksi taktirde sadece reaksiyon veren bir politik odaktan öteye geçmek mümkün olmayacak.

Sinop'taki saldırı örneğini çokça gördüğümüz kolektif saldırı ve linç eylemleri ile aynı kategoridedir. Barış için yeni ağlar kurmak, kurumsal düzlemde ve pratik yaşamın içinde çok yönlü çaba sarf etmekten korkmamak gerek.

İttihatçılardan Türk sağına nüfus meselesi, 12 Eylül sonrası, AKP'nin Toplum Mühendisliği... Bu çerçevede karşı politika üretmek, sadece feminist siyasetin değil tüm özgürlükten ve emekten yana olanların görevi.

Erdoğan'ın çıkışı, sadece ODTÜ'lü öğrenci ve akademisyenleri azarlama/had bildirme girişimi olmadığı içindir ki demokrasi ve özgürlüklerden yana akademisyen ve öğrencilerin sesini yükseltmesi hayati bir ehemmiyet taşıyor.

Üniversitelerin şimdiki mevcut düzen ile daha özgür ve demokratik yapılar olamayacağı kesin. Ancak önümüze konan ve özgürleştirme iddiasındaki bu yeni metin vesayeti kaldırmak yerine yeni vesayet sistemleri yaratıyor.

Kendini post-Kemalizm çağının dönüştürücü muktediri olarak algılayan AKP'nin "politika"yı kavrayışı, erken Cumhuriyetin tek parti zihniyetinden çok da uzak değil. Bir başka ifadeyle söylem "yeni" de "siyaset" algısı eski...

Fatmagül Berktay'ın ''Dünyayı Bugünde Sevmek/ Hannah Arendt'in Politika Anlayışı'' kitabı okuyucuyu "sahici politika"ya, eylemin ve sözün dönüştürücü gücüne davet ediyor; birlikte düşünmek, tartışmak, eylemek ve dünyayı bugünde sevmek, ona ihtimam göstermek için...