Oradadır, duruyordur, boylu boyunca, yel yepelek yayılmış hâl misali. Gitmişlere, "gittiler işte" yakışırdı!

Bilge, parmağıyla gökyüzünü, ayı, yıldızları işaret etmiş. Cahil, parmağa bak demiş... Çünkü cahilin ufku parmağın bittiği yere kadardır, parmağın işaret ettiği yere kadar değil!

Duvarlarına gururla şehrin o eski fotoğraflarını asanların kaçı Süleyman Sezgin hocanın adını duymuştur? Bugünün çok itibarlı dijital makineleriyle poz poz şehri pozlayan fotoğraf sanatçıları acaba bilir mi Süleyman Sezgin adını?

İki ödüllü genç yönetmen belgeselleri Terazi’yle çok umutlular. Ben de öyle. Diyarbakır sonrası İstanbul’da gösterilecek. Ve sonrasında uluslararası belgesel gösterimleri ve yarışmalar.

Anlaşılan Kıraathane, Ahmed Arif ve şiirinin kıraatını bu çok zengin programına uygun bulmamış(tı).Tevfik Fikret'in sis'li İstanbul'u seslenmişti Ahmed Arif dizelerinde bir kez daha; "Oturmuş yazıcılar/Fermanım yazar/N'olur gel/Ay karanlık..."

Gündelik hayatta İslam dünyasında kendini tarif edenlerin yaşam biçimine baktığımızda yedi yıldızlı her türlü konfora haiz oteller, süper steril konut ve yaşam alanları o denli yaygın ki.

Mardin’i feodalitenin eril, saldırgan, zorba diliyle anlatan sulu zırtlak dizi ve kimi filmlere inat, karşı yakadan sinematografik bir edebi metin Şilan Avcı’nın kitabı.

Yoksulluğun gençlik üzerinden hikâyelerinin derin çaresizliği; yoksul insanların “duygu dünyaları zengin, yürekleri bonkörlük” hallerinin edebiyata vuran metinleri Devran.

Biz, yani insan soyundan gelenler sevgi sözcüklerini ciğerlerimizi patlatırcasına bağırarak derin kuyulara bağırdık. O sözler her gün bize yeni günle birlikte geri dönüyor. Kuyunun dünyaya bakan ağzından. Sevgi ile hayata tutunmamızı yeniden herbirimize hatırlatıyor.

Türkiye bir geçiş dönemi yaşıyor. İktidar partisine mensup olanlar da dahil olmak üzere siyaset yapanların büyük kesimi hâlâ kendilerini geçmişin parlamenter sisteminde sanıyorlar.

Diyarbakır Tabip Odası, Türk Tabipler Birliği ile birlikte ünlü tıp bilgini Amidli Aetius adına bir ödül koysa, bir sempozyum düzenlense, Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesi’nde Aetius adı bir kürsüye verilse…

“Yoksulluğunu gelir kapısı” yapmayıp inadına isyan edenler. “Yenikliğini peşinat” hanesine yazmayıp “bir gün devran bize de döner” diyenler. “Haksızlıklarını koz” olarak kullanmayanların cesur dünyasını olanca çıplaklığı altında yüze vuruyor Seray Şahiner.

Şubesi de merkezi de kendisi olan ve açıldıkları şehirle özdeş kitap evlerini önemsiyorum. Daha butik, sımsıcak, içerlek, okurunu tanıyan, mekâna girdiğinizde evinizdeymiş gibi kendinizi rahat hissedeceğiniz kitap evleri kıymetli.

Anadilleri, yani analarının ve babalarının birbirleriyle dahi artık konuş(a)madıkları dil, yani Kürtçe öte yakada kalmıştır.

Aklı olan yaşıyorken kitapları kurumsal bir yapı içinde değerlendirir. Kütüphane, müze, vakıf gibi. Kimisi de dokunamaz, el değdiremez, durduğu yerde öylece kalır.

Özgürlük diyoruz ya durmadan. Farkında mıyız acaba! Elde edince ne yapacağız. Sınırlarımız ne olacak! Onu nasıl kullanacağız. Bilmiyoruz. Çünkü, unutalı hayli oldu.

Söylenen onca şeyin, dillendirilen onlarca kelamın, yazılanların, uğruna ölümlere gidilip gelinen resmedilmiş hayatların adeta "Hiç" kadar kıymeti harbiyesinin olmadığı sahiden tuhaf zamanlar.

Ercan Kesal’in damıtılmış ve hayli duygu yüklü anılar demeti Metin Erksan kitabını okurken gidip geliyorum geçtiğimiz yüzyılın 1960'lı yıllarının sinemalarına.

Bu ülkede ne zaman ki topuğundan, ayakkabısından vurulan, darbelenen adalet bihakkın tecelli eder. İşte o zaman hak yerini bulur...

Aidiyet böyle bir şeydir. Dünyanın öbür ucuna da gitseniz kendinizle beraber götürdüğünüz şehirdir ait olduğunuz. Geceleri rüyanıza, gündüzleri de hayalinize destursuz, pervasız korkusuz sahip malik gibi gelip yerleşen.