Mehmet Said Aydın

O sene Mart bir daha geldi. Genelde şaşırmaz Mart, gelir gelmesi gerektiği zaman. Tanpınar’ın Paris için söylediği, bizim orası için geçerliydi aslında. Bahar, gelmemişti. Patlamıştı.

Adının Neşet olduğunu öğrendiğim adamın, bir de Kırşehirli olduğunu duyunca büyük bir heyecana kapılmış ve "Aaa! Neşet Ertaş'ın hemşehrisisiniz," demiştim. Tepkisi, yıllar yılı zihnimden silinmedi: "Bizim abdal Neşet'i sen nereden tanıyon?"

Dört dağ içinde bir Dersim var. İki kapak arasında bir Perperık-a Söe var. Ama Gülüzar anne yok. Bir çift gözüne, gözümüzü dikebileceğimiz bir Gülüzar yok...

Konu ağlaklığa teşne sananlar yanılıyor. Biz ağlamıyoruz. Uğur'u anmaktaki saikimiz hiç ağlamak değil. Uğur'un ölümü de hiç romantik değil. Bunu bilsin insanlar!

Biz, 16 Kasım 2000, Perşembe günü elimize kına yakmayı unuttuk. Çünkü canımız çok yanıyordu. Canımız hakikaten çok yanıyordu. Zılgıt mı? Sesimiz gitti o gün, daha nereye zılgıt çekelim?