Gonca Gül Taşçı

Dün dündü. Ben bir rüya görmek istedim. Aklımı kandırmam gerekti. Kendimi Dionysos Şöleni’ne, Anatolia’ya götürdüm. Belki rüya kocamış kafalar için aldatmaktı, akıl ancak bulanınca aldatırdı. Beklemedim oyun beni bulsun, ben de oyunu. Başladım oyunu kurmaya kendime.

Elbette şimdi sorunuz daha büyük bir yumak, hayır abartı değilse çığ kabul edilsin! Gelmeyin kalem oynatmayı öğrenmiş çocukların üstüne, herkesin vardır yoldaş, yol arkadaşı olan küçük dünyasına sığmayan bir Nazımı, Ulusu.

Çocukluk düş yazınının birinci eviyse, rüyada ikinci evidir. Üçüncü bir evi de vardır onun için elbette. O da aydınlık günlerin her türlüsünün olanaklığına çabayla kavuşulacağına inanmaktır ve bunun için yola çıkmış olmaktır.

Ama sevgili dostlar ne olursa olsun ben artık kendi cümlelerimi kuracağım bir cüretkarlıktayım, galiba bazen bunu yapıyorum da! Yani sanırım seyretmek yapabildiğim tek şey olmaktan çıkıyor.

Türkiyede bugün varolan gerilimin taraflarınca bunun yapılması mümkün değil ama, sol siyasetin etkin olabilmek için spekülatif kavramlardan ve tartışmalardan uzaklaşmadan düşüncenin somutlaştırılmasını hedeflemesi gerekmekte.