Ece Temelkuran

Hürriyet gazetesi iki gündür tuzaklı bir yayın yapıyor. Evet, tuzağa düşmeyelim bence de. Çünkü barışın dilini tesis etmek, acılarımızı ortaklaştıracak yeni bir dil bulmaya çalışmak ne kadar zorsa savaşın dilini yeniden üretmek bir o kadar kolay.

Ne çok İsrail var bu ülkede, ne çok Beyrutlu çocuk. Ne fena bir Beyrut bu bizimki. Ateşkesi Lübnanınkinden imkansız. Ateşi İsrailinkinden zalim. Ne çok İsrailiz birbirimize. Bizim Beyrutumuz, doğar doğmaz başlayan, bir türlü sonu gelmeyen bir ülke.

Onlar, Diyarbakırda olayların başladığı mahallenin, yaşları sekizle on arasında değişen çocukları. Kısa hayatlarında, kimilerinin ömürleri boyunca görmedikleri şeyleri gördüler, gördüklerinin ne kadarını, kime, nasıl anlatacaklarını çok iyi öğrendiler...

Kimi çocuklar çıplak bir Polat gibi hissediyorlar kendilerini. Onları Mercedesli bir Ağca yapacak birileri mutlaka oluyor çevrelerinde. Katil zanlısı bir çocuğun ardında karmakarışık, darmadağın bir milliyetçi Müslüman Türklük psikolojisi duruyor.

Toplantıya göre, solun en yumuşak karnı özelleştirme meselesi. Kanaatime göre ikinci mesele, halkla ilişkiler meselesiydi. Sol için en ciddi ve en engelleyici tabu, halk için, bilhassa darbenin ardından ne hissettiği ve ne düşündüğüdür.

Halkımız yemiyor alimallah! Adalet Ağaoğlu söyledi ya; insan haklarının Kürtlerle ilgili bir müessese olduğunu bile fark ediyor evelallah!

Onlar, Yaşasın Koka Kola direnişimiz! derken, çevreleri çevik kuvvetçe sarılmıştı. Sistem, bu esmer, cılız adamlardan bu denli korkuyordu. Oysa adamlar sadece işlerini geri istiyordu.

Ekran kadınları şirretleştirirken, iyi ama sıra erkeklere gelince... Orada dur bakalım bi dakka! Devlet işe el koyar, tüm zinde kuvvetler ayağa kalkar. Bu ülke, erkeklerinin de ekran müptezelliğini görmeli oysa!