Akdenizin 11 Ülkesinden Gençler Konuşuyor

Gençler tartışmaya çok daha yatkın, para ve işi çok önemsiyor, yurt dışı imkanları gözlüyor, “aşırı alkol” durağına uğruyor, eğlenceyi seviyor, güncel konularla ilgili net ve tarafsız siyasi bilgiye erişim sorunları yaşıyorlar.

İş ve para gençlerin en büyük kaygısı; vergilerden yakınıyor, göçmenlere karşı gelişen tavrı tartışıyorlar, Avrupa Birliği üyeliğiyle gelen “Av yasağı” ülkenin en önemli sorunları arasında yer alıyor. Malta’da boşanmak yasak.

Gençler için evlilik ve aile nasıl bir şey? Muhafazakarlığın dayattığı, din ve Kilisenin şekillendirmeye çabaladığı, küreselleşmenin standartlaştırdığı ortam ve bir ortamda geleceğe dair planları konuşuyor.

Onlar öğretmen, müzikolog, çevirmen, avukat, yönetici, İtalya’da ya da dışarılarda yaşıyorlar; gençliği, siyaseti, iş pazarını, göç etmeyi, göçle gelenleri ve ırkçılığı tartışıyorlar.

Gençler arasında işsizlik ve huzursuzluk artıyor, üniversiteye gidenler de; yerleşik düzene geçiş geciktiriliyor, çoğunluk kendini “sol”da hissetse de partilere üye olmuyor, oyun gücüne pek inanmıyorlar, genelde ciddi ve uysallar, ırkçı değiller.

Jordan’ın işi iş bulmak; Claire biyoloji öğretmeni, çalışıyor, göçmenlerle dayanışıyor; Kemal mühendis, çalışıyor, entegrasyonu önemsiyor; Milene küreselleşmeden korkuyor; Delphine başarı, çocuk ve sevilmek istiyor.

Simo, Meriem ve Marwane... Faslı gençler ülkedeki yaşamı, hayallerini ve umutsuzluklarını anlatıyor.

Siyaset bilimci ve sosyolog Mohamed Darif gençlerin tarihen yaşananlar nedeniyle politikadan korktuklarını, üniversitelerin de sanki politikaya çekince koyduğunu söylüyor.

Senda ve Lydia 17 yaşında, tanınmış ailelerden gelen iki lise öğrencisi; geziyorlar, tozuyorlar, modern yaşamayı önemsiyorlar, okumak istiyorlar, sonra da evlenmek ve anne olmak.

Gençlik isyan ve trajediler tarihinin gölgesinde ve ekonomik krizin daha da arttırdığı işsizlikle başa çıkmaya çalışıyor, çözümü başka ülkelere göç etmede görüyor.

Sokakta yaşıyorlar, ölüm/hapishane, işsizlik/her türlü “iş”le iç içeler, parasızlığın “hiçlik” olduğunu söylüyorlar, mağdur eden sistemle kendi yöntemleriyle mücadele ediyorlar. Çözüm göç mü?

Gençler daha çok okuyor, daha zor iş buluyor, göç arayışı okudukça azalıyor, anne babalarından daha az isyankar, alkol ve uyuşturucuya mesafeliler.

21 yaşında, bacaklarını kullanamıyor, gülle ve ciritte uluslar arası dereceleri var, başkent Tunus’ta ve Almanya’da yaşamak istiyor, aşkı önemsiyor, siyasete mesafeli.

Mısır’da İnternet kullanıcılarının 15 milyona ulaşmasının yanı sıra kapalı bir ağ olan ve hem ciddi hem de işe yaramaz kampanyaların yürütüldüğü Facebook’un ortaya çıkması Mısırlıların İnternet ile olan ilişkisini tamamıyla değiştirdi.

İşsizlik öncelikle genç nüfusu etkiliyor ve işsizlik oranı üniversite mezunları arasında daha yüksek. Göç hareketleri güç kaybettikçe denizaşırı bir ülkede iş bulma imkanı azalıyor. Gençlik burnunun ucunu göremiyor.

Abluka altındaki Gazze’de hiçbir şey değişmezse, “yaşamak için bir nedeniniz yoksa, ihtişamlı bir ölümün peşinde koşarsınız,” kayıp bir kuşağın mezar taşlarındaki yazı olabilir.

Okullu, okulsuz, işli, işsiz, politik, apolitik Beyrut gençlerinden Muhammed, Nayla, Serge, Tony ve Fatima konuşuyorlar.

Lübnan çokkültürlü bir toplum; bir tarafta, aktif bir özel sektör, liberal ve demokratik bir siyasi sistem, diğer tarafta son 30 yılını sivil bir iç savaşla ve siyasi çatışmalarla geçirmiş bir ülke. Bu sosyal paradoksun acısını ise gençler çekiyor.

Akdeniz’in çevresindeki 11 ülkenin yirmili yaşlarını süren gençler hayallerini, şimdilerini ve geleceklerini, kaygılarını ve beklentilerini bu yazı dizisinde paylaşıyorlar.

Gençlerin eğitime, sağlığa, çalışma hayatına erişimleri, siyasetle ilgileri ne durumda?