“Ah!
Kimselerin vakti yok artık,
ince şeyleri düşünmeye…”
Gülten Akın
Her Hrant Dink sözü geçtiğinde yüzükoyun yere kapaklanmış malum fotoğraf karesi aklıma düşer.
Hani tabanı delik ayakkabılı ölü bir adam görüntüsü.
Ve sonra düşünür, kendi iç sesimle söylerim: Bu ülkede ne zamanki topuğundan, ayakkabısından vurulan, darbelenen adalet tecelli eder! İşte o zaman hak yerini bulur.
Ezcümle on yıl önceki delik ayakkabılı Hrant Dink vak’ası, hikâyesi.
1915 Büyük Felaketi’nden sonra geride az da olsa kalanların ülkenin sicilinden her gün azalarak düşürüldüğü Ermenilerden biri.
“Güvercin tedirginliği” kelamı vurgusunu, katledilip öte yakaya göçtükten sonra geride yadigâr bırakan bir adam.
Ölümü milat olan bir adam… “Hepimiz Hrant’ız…” sloganını ben gittim, sözüm kalsın ardımda, dercesine geride bırakan adam…
Öylecene, kış ortası, Ocak ayı sonunda 2007’de Şişli’de Halaskargazi caddesinde adı Sebat olan apartmanın önünde yüzükoyun yerde yatıyor. Kurşunlanmış cesedi, yerde. Üzerine örtülmüş koca bir kâğıt parçası, ayakkabısının tabanı gökyüzüne bakıyor. Dibi delik bir kışlık ayakkabı…
2007 yılının 19 Ocağından bu yana onbir yıllık zaman dilimi içinden bugüne baktığımızda Ankara siyasasının bütün kendinden menkul muktedir sözlerine rağmen ortada tek ve kaba bir gerçeklik var. O da şu: Ortada boyluboyunca yüzükoyun yere düşmüş bir ceset ve tabanı delik bir pabuç.
Ötesi koca bir teferruat...
Kürdün de, Ermeninin de, yoksul Türk Anadolu fukarasının da ve dahi bütün mazlumiyetlerin çektiği onca eza, cefa; muktedirlerin sınıfsal ihtiraslarının, açgözlülüklerinin, zalimliklerinin çıplak tezahürü...
Yaşar Kemal ustanın iki kelimeyle özetleyerek tarihe yazdığı ve muktedirin alnına bir tokat gibi çarpıp kazıdığı “Zulmün Artsın”ın halinin yansısıdır mevzu.
Zulmün artsın ki tez zeval bulasın…
Bu ülkede ne zaman ki topuğundan, ayakkabısından vurulan, darbelenen adalet tecelli eder. İşte o zaman hak yerini bulur. (ŞD/AS)
