Hedef Göstermenin Üç Adımı

Yeni Şafak ve Akit Gazetelerinin, Taksim Gezi Parkı İsyanındaki Tutumu -4

Hrant Dink’i hedef gösteren yazılar hatırdadır. İsmi, resmi, “Türklüğe hakaret ettiği” iddiasıyla manşetlere taşınmış, hakkında davalar açılmış sonrasında tehdit mektupları almış ve katledilmişti. Habercilik ile hedef göstermek arasındaki çizginin nasıl aşıldığının tipik örneklerinden birini oluşturmaktaydı Hrant Dink’e ilişkin yazılanlar. Bu çizgiyi Taksim Gezi Parkı isyanı sonrasında da açıktan görebilmek mümkün.

Yazı dizimizin ilk yazısında Yeni Şafak ve Akit gazetelerinin Gezi Parkı isyanına ilişkin haberlerini aktarmış ve şöyle bir değerlendirmede bulunmuştuk: “Yazılanlar açıkça göstermektedir ki bu gazeteler polis tarafından kendilerine servis edilen haberleri hiçbir süzgeçten geçirmeden, gazetecilik etiği açısından değerlendirmeden haber yapmaktadırlar.”  Bugün ise “polise iliştirilmiş” gazeteciliğin yanı sıra insanları, kurumları manşete taşıyan, isimlerini gazetelerde yayınlayan gazetecilik anlayışı üzerinde duracağız.

Söz konusu olan isimlerin yayınlanması, insanların ve kurumların afişe edilmesi olduğunda yapılan haberlerin nasıl değerlendirileceği önem taşıyor. Eğer isimler, resimler yayınlanıyorsa bunu “Bu gazeteler kitlelerini bilgilendiriyor” diyerek geçiştirmek mümkün müdür? Habercilik ile hedef göstermek arasındaki çizgi sanıldığı kadar kalın mıdır ve ne zaman aşılmış olur? Bu yazı içerisinde, bu iki gazetenin haberlerinden yola çıkarak işte bu sorulara cevap arayacağız.

Sağdaki tam sayfa haber 18 Haziran günü Akit’te yer alıyordu.

“İşte Çapulculara Destek Verenler” başlığıyla yayınlanan bu haberin spotunda ise şu sözler  yer alıyor: “İstanbul Cumhuriyet Başsavcılığı’nın; halkı isyana teşvik eden ve provokatörlere destek olan, toplumu tahrik edici tweet’ler atan açıklamaları ve iletileri takibe aldığı, önümüzdeki günlerde çok sayıda tanınmış siyasetçi, sanatçı ve işadamının ifadesini alacağı öğrenildi. Sosyal paylaşım sitelerinin bazı asılsız haberler ve fotoğraflar yayınlayan kişilerin IP numarasından tespit edilip, söz konusu kişilerin çağrılarak ifadelerinin alınacağı belirtiliyor.”

Bu habere bakıldığında Gezi Parkı’nda yaşanan olayların “provokasyon”, “tahrik” gibi olumsuz çağrışımlarla anıldığı görülüyor. Böylece  Gezi Parkı isyanı, kriminalize ediliyor, bir suç haline getiriliyor. Bu eylemler bir kere suç haline getirildikten sonra, eylemlerde yer alan, eylemlere destek olan kişileri, kurumları “provokatör”, “tahrikçi” olarak etiketlemek, damgalamak da mümkün hale geliyor.

Haber içinde alt başlıklar da kullanılmış: “işadamları ve bankacılar”, “işte o siyasiler”, “işte o sanatçılar”, “eyleme katılan diğer sanatçılar”, “işte o gazeteciler”. Bu alt başlıklar içinde onlarca isim yayınlanmış. Bu isimlerin bazılarının yanında parantez içinde “eylemlere katılıyor”, “eylemlere katıldı” ibarelerine de yer verilmiş. Yazılanlardan birkaç örnek verecek olursak:

“Boyner Yönetim Kurulu Başkanı Cem Boyner: Taksim Gezi Parkı’ndaki eylemlere katıldı ve ‘Ne Sağcıyım Ne Solcu Çapulcuyum Çapulcu…’ dövizini taşıdı”

“Olgun Şimşek (Eylemlere katıldı) Mart ayında Kaş’ta yolda yürürken düşüp ayağını kırdı buna rağmen Taksim’deydi. Koltuk değnekleriyle geldiği alandan uzun süre ayrılmadı”

“Birgün Gazetesi yazarı Ece Temelkuran: Twitter’dan paylaştığı iletide yaşanan olayları dünya kamuoyuna duyurulması açısından takipçilerine iletilerini İngilizce yazmalarını önerdi ve ‘Arkadaşlar, lütfen elinizden geldiğince İngilizce yazın. Yabancı gazeteciler de olayları buradan takip ediyor. Anlamaları lazım detayları’ ifadelerini kullandı”

Bu haberde kullanılan taktik açıktır: Eylemi kriminalize et, eylemci doğrudan kriminalize olur. İlk adımda Gezi eylemleri “provokasyon”, “dış güçlerin kışkırtması”, “ajan faaliyeti” olarak nitelendiriliyor ve bu eylemlere destek olanlar doğrudan, subjektif olarak olmasa dahi objektif olarak provokatör, dış güçlerin uzantısı, ajan haline geliyorlar. Ancak bu sadece ilk adım. Bunun bir adım ötesinde ise bu eylemlere katılan, destek veren kişilerin objektif olarak ajan, provokatör olmaları yetmiyor ve subjektif olarak da ajan ve provokatör ilan edilmeleri gerekiyor. Yeni Şafak ve Akit gazetelerinden alınan aşağıdaki haberler bu ikinci adımın örnekleridir.

Eylemi kiriminalize, eylemciyi suçlu ilan ettikten sonra üçüncü adıma geliyor sıra. Bu adımı “Nerde bu devlet, nerde bu millet” adımı olarak görebiliriz. Genellikle örtük olarak, zaman zaman da açıktan, birilerinin bu “suçlular”ı, bu “hainler”i, bu “vatan millet düşmanları”nı durdurması, onlara haddini bildirmesi çağrısı yapılır.

Akit gazetesine ait bu köşe yazılarındansağdaki 12 Haziran soldaki  5 Haziran tarihlerine ait. Bu köşe yazılarında olduğu gibi “Bunlardan hesap sorulmadıkça ülkeye huzur gelmez” başlığı atıldıktan sonra, ilk köşe yazısında olduğu gibi bu çağrıyı sadece “imamlar, avukatlar, polisler, savcılar, hakimler” duymaz, “hesap sorma” işini kendisine görev addedenler de çıkar. Habercilik ile hedef gösterme arasındaki eşiğin belirsizleştirilerek aşıldığı noktaya da varılmış olur böylece. (AE/HK)