N. Gün Uzun

Emrah Polat’ın, önceki romanlarında olduğu gibi bu romanda da, gayrı meşru işlerin dünyasına, kendine has kuralları ve jargonu olan bir başka dünyaya dair gözlemler ustaca ve son derece akıcı bir dille anlatılıyor.

Abdellatif Kechiche’in yönettiği “Mavi En Sıcak Renktir” filmi bittiğinde kendimi farklı yaşam deneyimlerine tanıklık etmiş biri gibi değil, sadece bir “röntgenci” gibi hissettim.

Akıcı, sade yazıyor Emrah Polat. Okura zeka yoklaması yapan kurgularla, ağdalı dil oyunlarıyla vakit harcamadan yazıyor: İlk kitabı Köpek Adamlar’da olduğu gibi, Yüzler’de de devam ediyor bu.

Kitaplar, biz insanlar arasındayken, bir sosyal hayatımız, gündelik ilişkilerimiz varken bile bu kadar değerliyken, insansız-ıssız bir ortama dönüştürülen hapishanelerdekiler için ne kadar elzemdir bir düşünün.

Hapishanede insan sadece “beden”e indirgenilmek istenir, tek tip elbise ve çıplak arama uygulamasıyla tam tahakküm kurulur. Tekirdağ Cezaevi’ndeki açlık grevinde ilk talep çıplak arama uygulamasına son verilmesi.

Onlar daha büyük havalandırma için değil, daha geniş sokaklar için açlık grevindeler. Onlar kendi adları sanları bilinsin, tarihe kalsın diye değil annelerinin dili yazı'ya kalsın diye açlık grevindeler.

Açlık grevleri devam ediyor. Hapishane insanla devletin en çıplak halleriyle göğüs göğse kaldığı bir yer: Ya insan gerileyecek bir adım, ya devlet. Tarafların başka isimleri de yok aslında binlerce yıldır ''insan ve devlet''.

Neden kısa yazıyor Ahmet Büke diye bana sorsalar: daha uzunu ''aşırı doz'' olurmuş zaten derim. Gördüğümüz, yaşadığımız, öldüğümüz, düştüğümüz bunca uzunken, okuduğumuz kısa olsun bari...