Antakya’dan Kartalkaya’ya, Ali İsmail’den Mattia Ahmet’e: Acının ve mücadelenin aynılığı
Parçalanmamışsa parçalılıkta bir beis görmüyorum ama her acıda sıfırdan başlıyor, önceki acılardan öğrenmiyor, sonraki acılara duyarsızlaşıyor, başka acıları unutuyor, ötekileştiriyor, küçümsüyor, önemsizleştiriyorsak burada sizce de ciddi bir problem yok mu?