Harun Balcıoğlu

Kayıplarımız için yas kaçınılmazdır. Travmanın ardından yaşananlar uzakta ya da yakında olmaktan bağımsız olarak yüreğine yük getirir insanın. Bu yükü taşımak gerekiyor. Ve o yükü unutmadan ama yüke teslim olmadan yaşamak gerekiyor işte.

Ölümün eşiğindeyken farkedip ambulansla yolladığım beyaz başörtülü yaşlı kadının ardından bazıları birbirinin üstüne yığılmış, çevreye saçılmış daha önce hiç tanışmadığım yoldaşlarımın bayrakların, pankartların altındaki bedenlerinde yaşam izi aramaya başladım.

Stolperstein ya da tökezleme taşlarının bir yüzünde pirinç bir levha yapışık. Levhadaki yazı “Burada Yaşadı” diye başlıyor. Ardından bir isim, ismin sahibinin ne zaman doğduğu, nerede öldüğü, öldürüldüğü... Peki biz ne halt edeceğiz?