Tezkerenin reddi, saymakla bitmeyecek olumlu sonuçlara yol açtı. Türkiye'ye özgüven geldi, Türkiye insanı ilk defa Meclisini sevdi, Meclis kamuoyunun gücünü anladı, Bush Türkiye'nin Muz Cumhuriyeti olmadığım öğrendi, Türkiye'deki "yerli Amerikalılarımız" ağzının payını aldı.
Daha da önemlisi, kemerler adam gibi sıkılırsa (bu açıdan, nemaların dağıtılması yanlış!), Türkiye dış kaynak köleliğinden kurtulup kendi ayakları üzerinde durabileceği bir zihinsel ortama girebilir. 1974'teki, Amerikan ambargosu uçak sanayiinin kurulmasına yol açmıştı.
Ama, galiba Türkiye'nin en önemli kazanımı şu oldu: Tezkerenin iki maddesinin birlikte oylanması sayesinde aynı anda iki zararlı şey çok zorlaştı: l) Irak'a Bush saldırışı; 2) Türk kuvvetlerinin bir Kürt devletini önlemek için Irak'ın kuzeyine girmesi.
ikincisinin zararlı olmadığını, tam tersine mutlaka yapılması gerektiğini düşünenlere sormak lazım: ABD'nin iki dudağı arasındaki Kürt federe devletini Türk askeri ne yaparak önleyecek? Saldırıp, daha kurulurken yıkarak mı? Dahası, o bataklıktan nasıl ve ne zaman çıkılacak?
Vatan yahut Silistre'nin ilk temsilindeki heyecan, Namık Kemal'i sürgüne yollatmıştı. Bugün sürgün kalmadı, korkmayın, düşünce jimnastiği yapabilirsiniz: Kürt devleti kurulursa ne olur? iki şey olabilir l) Türkiye'ye saldırıp güneydoğuyu ilhak edebilir; 2) Türkiye'deki Kürt kökenliler ona meyledip oraya iltihak ederler.
3 milyonluk feodal Kürdistan 70 milyonluk kapitalist Türkiye'ye karşı biraz zayıf kalabileceğinden; isterseniz birinci olasılığı geçelim. ikinci olasılığa gelince, işte o kimi insanlarımızı ciddi biçimde korkutuyor. Ciddiyetine örnek olarak, internette de dolaşan ve KDP'nin genel merkezinde asılı olduğu söylenen "Birleşik Kürdistan" haritası gösteriliyor. Aslında, Mete Tuncay, Kahire paraleline kadar inen Misakı Milli haritası yayınlamıştı; o ne kadar realist idiyse bu da ancak o kadar realist ama, biz yine de ciddiye alarak tahlil yapalım.
Bizim Kürtlerimizin, Iraklı Kürtlerin federe devletine meyletmesi mümkündür tabii. Ama, l) Kıbrıs Türkleri şu anda Türkiye'ye ne kadar meylediyorlarsa, o kadar mümkündür; 2) Bizim Kürtlerimiz, en kötü zamanlarında bile Irak'ın kuzeyine değil İstanbul'a göç etmişlerdir. Şimdi, AB adayı, bağımsız Türkiye'yi bırakırlar ve yarısının dilini (Sorani) anlamadıkları, karalara hapsedilmiş, ABD kuklası olacağı kesin, aşiret kavgalarının anında başlayacağı bir Kürt federe devletine meylederlerse, akıllarını peynir ekmekle yemişlerdir, insanları aptal saymak doğru değildir; yanlış tahlil yaptırır.
Diğer yandan, bizim Kürtlerimiz oraya meyletmezler ama, nasıl biz Kıbrıslı veya Batı Trakyalı Türklere dokunulsun istemezsek, onlar da Irak'ın kuzeyindeki soydaşlarına dokunulsun istemezler. Asker sokmak, Türkiye Kürtlerini yabancılaştırmaktır, onları PKK'nın kucağına tekrar atmaktır. Can çekişen PKK'ya bir yaşam Öpücüğü vermektir. Vermek istiyorsanız, asker sokmayı savununuz.
Irak'ın kuzeyindeki Kürtlere gelince. Bu insanlar ABD'den en az üç kez kazık yemişlerdir, ilk defa, 1918'de Wilson ilkeleri oluşturulurken umut verilmişler ve yüzüstü bırakılmışlardır. İkincisi, İran ile Irak 1975'te Cezayir Protokolünü imzalayınca, daha önce İran Şahı aracılığıyla silah veren Kissinger onları sıkılmış limon gibi fırlatıp Saddam'ın önüne atmıştır. Üçüncüsü, Körfez Savaşının ardından Mart 1991'de ayaklandıklarında, Baba Bush "Bu, Irak'ın kendi iç sorunudur" diye onları Saddam'ın tanklarıyla başbaşa bırakmıştır. Şimdi, hiç kuşkunuz olmasın ki Oğul Bush, kuracak olduğu kukla Bağdat hükümetine sorun çıkarırlarsa, bu insanları bir dördüncü defa ortada bırakıp perişan edecektir. Ama yapabilecekleri bir şey yoktur; en yakınları Türkiye kendilerine düşmandır, federe devletlerini önlemek için asker sokacaktır. Oysa, "Ağabey" gibi davransaydı, onlar da "ehlileşme"ye gönüllü olurlardı.
Bu nedenle, bu Kürtleri de Bush'un kucağına iyice atmak ve kendinize şimdiden iyice düşman etmek istiyorsanız, bölgeye asker sokmayı savununuz.
***
Peki, bu durumda ne yapalım, ya bizim Kürtler şey ederlerse, diyenler için söylüyorum: Irak Kürtleri meselesi bir dış politika sorunu değildir, bir iç politika sorunudur. Siz Irak'ın kuzeyinde bir Kürt devleti kurulmasından korkuyorsunuz, çünkü kendi Kürtlerinizden emin değilsiniz. Olsaydınız, bir değil on tane Kürt devleti umurunuzda olmazdı. Emin değilsiniz, çünkü onları gerek ekonomik gerekse demokratik bakımdan mutlu edemediğinizin farkındasınız. Oturun, onlara bir yandan iş-aş, bir yandan da demokrasi verin. Verin ki, Irak ile Türkiye arasındaki mevcut eşik derinleşsin; Türkiye Kürtlerinin asla atlamak istemeyeceği kadar uçurumlaşsın. Türkiye'nin tek garantisi budur.
Türkiye'nin reform yapması için, Irak'ta bir Kürt federe devletinin kurulup da korkutması mı gerekiyor? Anlıyorum; PKK ortalığı kana bularken demokrasi veremezdiniz. Kürt alt-kimliğini rahatça ifade ederek yaşam sürdürmelerine olanak tanıyacak bir kültürel haklar reformu aracılığıyla Kürtleri bu ülkenin "gönüllü vatandaş"ı yapamazdınız. Ama PKK kaç yıldır silindi gitti, yine yapmadınız. Hakkari'deki çocukları Tatilya'ya, Vanspor'u da birinci lige taşımak dışında. "Kültürel haklar verirsek arkasından bağımsız isterler" paranoyasını papağan gibi tekrarlamak dışında. Yaşar Kemal "Kültürel haklar vermezsen bağımsızlık istemezler mi?" diyerek bunun cevabım enfes biçimde verdi, anlamak isteyeniniz çıkmadı.
Şimdi de, kendi Kürtlerimiz dışında, bir de başkalarının Kürtlerine karışarak ülkemizi korumaya çalışıyorsunuz. Hadi bakalım, Allah selamet versin. Ne güçlü'ülkeymiş bizimki; sizin gibi 1930 milliyetçilerine rağmen parçalanmıyor. (BO/NM)
* Baskın Oran'ın yazısı 7 Mart 2003 tarihli haftalık Agos gazetesinde yayımlandı.
* [email protected] Fax: (0312) 490 65 70 Eski yazılar için bkz. www.baskinoran.com
